Geschiedenis

Al in de oudheid kende men bitumen. Het werd gewonnen op plekken waar in de natuur de ruwe aardolie aan het aardoppervlak kwam en zich mengde met stenen en zand. Het woord asfalt komt van het Griekse asphaltos (άσφαλτος). De Romeinen noemden het asphalton. Zij gebruikten het om baden en aquaducten waterdicht te maken. De eerste asfaltweg lag in de stad Babylon. Dit asfalt week qua samenstelling erg af van het asfalt zoals wij het nu kennen: het bevatte meer bitumen en minder aggregaten. Waarschijnlijk zat er alleen asfalt in de onderlaag. De toplaag bestond uit aan elkaar ‘gemetselde’ kalksteenplaten. In 1870 patenteerde de Belg Edmund J. Desmedt het eerst echte asfaltbeton. In Nederland werd de eerste asfaltweg aangelegd in 1914.

Kringloop van asfalt

Na jaren van intensief gebruik is het asfalt toe aan vervanging. Het oude asfalt wordt gefreesd, waarna dit naar de centrale wordt gebracht. Bij de centrale wordt dit freesasfalt voorbewerkt. De methode hiervoor wordt afgestemd op de toepassing na bewerking. In sommige gevallen is alleen zeven voldoende, in andere gevallen moet het materiaal gebroken worden en soms wordt het zelfs volledig gescheiden in steen en mastiek. De teruggewonnen mastiek bevat verouderde bitumen. Door de teruggewonnen mastiek te verwarmen en te verrijken met verse zachte bitumen ontstaat een hoogwaardige mastiek met een constant bitumenpercentage en een constante kwaliteit. Ons ultieme doel: horizontale recycling. Hierbij wordt oud asfalt volledig hergebruikt tot nieuw asfalt met dezelfde soort toepassing als waar het vandaan kwam, zonder kwaliteitsverlies.